Ziekenhuis na ziekenhuisbezoek, chemo na chemo. Er lijkt geen einde aan te komen.
Elke keer als er een verpleegster met een chemopaal aankomt lopen met daarop mijn naam, moet ik slikken. Zo had ik donderdag ook een ‘besefmomentje’ tijdens mijn chemokuur. Terwijl ik wat op mijn telefoon zat te scrollen, hield ik met een schuin oog de tijd op mijn chemopaal in de gaten. Ik hoorde mijn infuus zachtjes tikken en ik voelde de chemo door mijn port-a-cath (onderhuidskastje) mijn lichaam binnenkomen. Het voelde koud aan. Voor mij geen verrassing, want ik herkende het gevoel van de vele voorgaande keren dat ik chemo kreeg. En dat als 17 jarig meisje.
Aan het infuus voor een chemokuur is uiteraard niet mijn favoriete bezigheid, maar ik voel ook onrust als ik het niet krijg. Het is mijn leven, het is voor mij normaal. Ik besef heel goed dat het voor velen gelukkig niet normaal is, maar dat is voor mij inmiddels niet meer te bevatten. Een leven zonder kanker kan ik me niet meer voorstellen. Maar ik mis de tijd voor mijn diagnose wel ontzettend. Al weet ik niet meer precies hoe dat voelt.
Het is een lange weg. Elke week rijd ik weer naar het ziekenhuis en ga ik er weer met volle moed tegenaan. Ik geef mijn lichaam over aan de deskundigen, waar ik heel veel vertrouwen in heb. Hoelang mijn behandeling nog duurt, kan eigenlijk niemand mij vertellen. Ik krijg tot sowieso eind dit jaar nog chemokuren, maar er is een kans dat dit verlengd gaat worden. Ik leef echt van scan naar scan, maar stiekem zelfs dag voor dag.
Mijn wereld is eigenlijk niet uit te leggen. Er is geen goed woord om mijn leven met ‘puberkanker’ te beschrijven. Soms komen de tranen. Tranen van verdriet, angst en de vele behandelingen/bijwerkingen. Tranen van dat ik zoveel dingen moest missen en niet kan doen. Ik ben gelukkig niet meer het meisje zonder haar en met een sonde, maar ‘genezen’ of ‘klaar’ ben ik niet. Voorlopig nog niet. Mijn toekomst blijft onzeker, maar ik blijf doorgaan. Het is zwaar en ik kan ook echt niet altijd positief zijn, maar stoppen is geen optie. En dat zal het ook nooit voor mij worden. Het is en blijft écht een bizarre wereld. Een nachtmerrie.
