Mijn laatste chemo aan het infuus is ingelopen. Zo’n ontzettend gek idee dat ik (hopelijk) nooit meer aan een chemopaal vastzit. Hele opluchting, maar terwijl ik nu in de auto op weg naar huis zit voel ik ook een spanning in mijn buik. Ik moest dan ook echt even slikken toen ik net het welbekende piepje hoorde dat de chemo klaar is. Je leeft er zolang naar toe, en nu is het opeens echt klaar.
Ik heb het idee dat de chemo’s in het ziekenhuis echt de klappen geven. Als het dood is is het dood, maar ja i don’t know.. dat gevoel blijf ik houden. Op de drankjes heb ik ook veel vertrouwen, maar dat voelt toch anders.. hele lage dosering per dag, maar daar heb ik nu nog precies 3 weken van te gaan 🤞
Ik ga het aanprikken, misselijk zijn, de lange reizen naar Utrecht iedere maandag niet missen, maar ergens ga ik het PMC iedere maandag wel missen. Mn artsen, de vaste verpleegkundigen, ze geven mij zoveel vertrouwen.. dikke love naar hun allemaal ♥️ tot 9 januari kom ik nog wel wekelijks in het pmc voor bloedcontrole, scan, psycholoog etc.. daarna is het voorlopig even klaar.
Ik rijd nu terug met een gek maar ook trots gevoel. Ik heb al die chemo’s toch maar ff geflikt!
