En dan opeens, van de één op de andere minuut, ben ik klaar met mijn behandeling.
Mijn laatste chemo drankje heb ik uit een champagneglas net opgedronken en na dik 1,5 jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik niet meer aan de chemo zit. Heel onwerkelijk nu vooral.. je leeft zolang naar deze dag toe. Tegelijkertijd stijgt de onzekerheid ook gelijk naar het maximale; de tranen liepen gelijk over mijn wangen.
Vanaf 2 juli 2021 ben ik een kankerpatiënt. Een hele grote nachtmerrie. Dat gevoel is nooit weggaan en dat is er nu nog steeds. Ik ben heel benieuwd wanneer dat weggaat; gaat het überhaupt wel weg? Ik heb geen idee.. deze hele strijd blijft een trauma voor mijn hele leven ben ik bang. Ik vind dan ook niet dat ik nu beter ben. Ze kunnen namelijk geen eens bewijzen dat ik schoon ben, dus beter zijn klopt voor mijn gevoel niet. Fysiek ben ik misschien alweer bijna de oude Jade, maar mentaal niet.. deze hele achtbaan verwerken gaat ook nog wel een klap opleveren. En dat is ook helemaal niet gek denk ik, het is niet niks wat er allemaal gebeurt is de afgelopen 1,5 jaar.
Volgende week maandag staan mijn MRI-scan & longfoto gepland. Het geeft mij een gerust gevoel dat ik dan zekerheid heb (of niet bij een foute scan, maar daar gaan we natuurlijk niet vanuit) dat de behandeling echt verantwoord kan stoppen. Vlak voor de scan krijg ik dan ook mijn 🌸-kraal. Gek dat ik dan de uitslag van mijn scan nog niet weet, maar fijn dat ze vertrouwen hebben dat het echt wel goed zit. Voor nu geniet & proost ik even van het moment dat ik chemo-loos door kan leven, want er zijn tijden geweest waarin ik dacht dat dit moment nooit ging komen.. extra blij nu dus dat dit moment er eindelijk is! Cheers!
