De tijd waar ik al heel lang tegenop zag, zit ik nu middenin. Het is zwaar. Ik leef in een waas, maar tegelijkertijd ook in een nachtmerrie.
Maandag ben ik geopereerd. De operatie heeft 8 uur geduurd en is goed verlopen. Ze hebben de tumor weggehaald, zonder al teveel omliggend weefsel te beschadigen. Wel moesten ze hiervoor mijn kraak breken. Iets wat nu enorm veel pijn en zwellingen oplevert. Over dit idee moet ik ook maar niet te lang nadenken..
De wond is groot. Deze loopt van mijn nek tot aan mijn oor. Ik heb heel erg veel pijn en kan eigenlijk niks. Dit mag ook niet. De pijn wordt onder controle gehouden door allerlei heftige medicijnen, onder andere morfine.
Dinsdag ben ik door de scans geweest om te kijken of alle draden goed liggen. Het beeld met 11 draden die uit mijn keel steken, is echt vreselijk. Ik heb van andere kinderen ook heftige beelden of foto’s gezien, maar ik pas daar nu zeker tussen. In het rijtje “meest heftige behandeling” staat deze dan voor nu ook veruit op 1. Gelukkig liggen alle draden goed en mocht ik dinsdagavond starten met de bestralingen. Ze sluiten de draden dan aan op een apparaat, waardoor er een radioactief iets heen & weer gaat. Dit duurt ongeveer een kwartier en wordt elke 2 uur herhaald. In totaal krijg ik 36 bestralingen. Dit doet geen pijn, maar het is wel een naar gevoel. Er is dan ook niet door heen te slapen. Een gevoel wat niet uit te leggen is.
Sowieso is deze behandeling niet uit te leggen. Ook niet aan mijn ouders die (als ik geen bestraling) heb continu bij mij zijn. Ik mag niet bewegen en ik lig “vastgebonden” in bed. Opzij kijken of even rechtop zitten is eigenlijk niet mogelijk. Ik heb overal pijn. Van het liggen, maar natuurlijk ook van de ingreep zelf. Daarnaast ben ik heel erg misselijk en veel aan het spugen. Iets wat er even bijkomt en eigenlijk niet te doen is in combinatie met deze behandeling. Mijn hele nek ligt open en elke paar uur wordt dit helemaal schoongemaakt. Ook geen pretje..
Sinds vanmiddag ben ik weer in het vertrouwde Prinses Máxima Centrum. De dagen hiervoor lag ik namelijk in het UMC, omdat ze daar een speciale “bestralingskamer” hebben. De IC was uiteindelijk niet nodig. Een hele opluchting.
Nu heb ik een weekend rust, voordat ik maandag weer opnieuw geopereerd wordt. Deze operatie zal opnieuw 8 uur duren. Ik leef in een rollercoaster en de echte verwerking komt later pas. Daarvoor heb ik nu teveel pijn en ben ik toch teveel van de wereld af. Dit is dan bijvoorbeeld ook het eerste moment dat ik weer op mijn telefoon kijk na 5 dagen. Dat zegt, als puber, heel veel over hoe ik me op dit moment voel. Het is niet te doen. Deze behandeling is next-level en echt horror..
