De afgelopen 2,5 jaar is mijn lichaam aardig beschadigd geraakt. Ik ben inmiddels al 930 dagen keihard aan het strijden tegen deze rotziekte. Vele chemo’s hebben mijn lichaam van binnen kapot gemaakt (tegelijkertijd maken deze vele chemo’s mij hopelijk ook beter), maar mijn lichaam is aan de buitenkant ook aardig aangetast. Hier kan ik de ene dag beter mee omgaan dan de andere dag. Soms baal ik er gewoon heel erg van. Ik mis mijn oude lichaam.
Er zitten inmiddels 6 littekens op mijn lichaam. Twee grote (in mijn nek, van m’n oor tot het midden van mijn kin + nog eentje op mijn linker bovenbeen) & 4 wat kleinere. De twee grote komen van mijn operaties/brachytherapie, de 4 wat kleinere komen van de verwijdering van mijn eierstok en het plaatsen van mijn onderhuids kastje - een port a cath. Allemaal inmiddels heel mooi genezen, maar het blijft wel mijn hele leven zitten. Het zal altijd een herinnering brengen aan de tijd waar ik nu in zit.
Ik wil mijn littekens niet verbergen. In het begin had ik soms dat gevoel wel, maar dat is inmiddels weg. Ik weet dat ik trots moet zijn op het lichaam wat ik nu heb, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een sonde, kort koppie met haar of een pruik.. ik ben gewoon een hele andere Jade nu. Lange haren ga ik hopelijk weer krijgen en Jade zonder een sonde ga ik ook weer worden, alleen dat is nu nog niet zo. Het zijn allemaal dingen niet meehelpen voor mijn zelfbeeld op dit moment.
Als ik naar foto’s kijk van voor mijn diagnose mis ik echt mijn oude lichaam. Geen littekens, geen sonde, lange haren en natuurlijk ook een paar kilootjes meer. Een wereld van verschil. Ik kan er lang of kort over praten, maar het gaat helaas niks veranderen.. het wordt nooit meer zoals vroeger. Ik zal moeten wennen aan mijn ‘nieuwe’ lichaam
