Donderdag 28 maart staat al een tijdje met een groot uitroepteken in mijn agenda. Nog heel even wachten en dan is het weer zover: een MRI-scan & een röntgenfoto. Is er net zoals bij de vorige scan geen activiteit meer te zien of is er in die 4 maanden toch wat veranderd?
De spanning loopt langzamerhand op. Hoe dichterbij donderdag komt, hoe meer twijfels en spanning ik ervaar. Dat is heel logisch, maar wel lastig. Straks is er niet meer omheen te draaien, maar weten we gewoon de harde realiteit. Of het nou goed of slecht nieuws is. Het moment van de waarheid komt steeds dichterbij.
Het gaat de week voor mijn scan altijd mentaal wat slechter. Ik slaap slecht en ben veel aan het malen. Wat als ze dit gaan zien, wat als ze dat gaan zeggen? De angst zit dan gewoon echt heel erg hoog..
Elke 3 a 4 maanden staat er een scan op de planning en dat is iedere keer weer spannend. Alleen deze scan vind ik misschien nog wel extra spannend. Het is namelijk de eerste scan tijdens mijn onderhoudstherapie. Deze behandeling is minder zwaar dan de kuren vorig jaar. Dat is heel erg fijn, maar het voelt ook dubbel. Minder chemo, dus de kanker heeft ook meer kans om zijn gangetje te gaan..
Die angst is realistisch, want tijdens mijn onderhoudstherapie vorig jaar ging het helemaal fout. Ik kreeg toen dezelfde chemo’s als dat ik nu krijg, een jaar lang. Dit ging eigenlijk altijd heel goed, totdat ze bij de laatste scan in mijn onderhoudstherapie een nieuwe tumor zagen. De tumor is dus gaan groeien onder (deze soort) behandeling 💔
Deze gedachten maken mij bang. Heel bang. Het is echt even de tijd doorkomen tot donderdag. Gelukkig heb ik genoeg afleiding met allemaal lieve mensen om mij heen! De scan zelf is donderdagmiddag, maar wanneer ik de uitslag krijg is nog niet bekend. Het duimen kan weer beginnen..