Chemotherapie en een 14-jarig meisje gaat gewoon eigenlijk niet samen. Maar ik ga er met volle moed tegenaan. En stiekem ook met heel erg veel angst. Ik weet niet goed wat ik kan verwachten, dus ik laat het maar over mij heenkomen. Ik wil hier, in het Prinses Máxima Centrum, liever niet zijn maar ik weet zeker dat dit voor nu de beste plek is! Het voelt nu al als thuis..
Ik ben mentaal klaar voor mijn chemokuur, maar fysiek gelukkig ook. Alle controles zijn goed en ik heb zojuist een picc-lijn gekregen. Dat is een lijn die via mijn arm naar mijn hart loopt. Dit scheelt heel erg veel prikken. Ze kunnen via deze lijn chemo geven, maar ook andersom er bloed uithalen. Het was een pijnlijke handeling omdat ik niet onder narcose mag vanwege mijn luchtpijp, maar ik ben er nu heel erg blij mee.
‘Ben je er klaar voor, Jade?’, vraagt mijn verpleegkundige. Terwijl ik voorzichtig ja knik, spuit ze de eerste druppels chemo langzaam via mijn picc-lijn naar binnen. Het voelt koud aan. Een gevoel wat niet te beschrijven is. Als het spuitje met chemo leeg is, besef ik dat de eerste van de waarschijnlijk vele chemo’s nu in mijn lichaam zit. ‘Doe goed je best he’, zeg ik zachtjes tegen mezelf. De verpleegkundige legt uit dat dit een chemopush was en dat ze nu, op de gang, mijn infuus gaan aansluiten. Hier lopen vandaag nog twee verschillende chemo’s doorheen. Ik krijg het komende halfjaar elke drie weken een IVA kuur. Elke letter van IVA staat voor een soort chemotherapie. Ze noemen dit ook wel een ‘cocktail-chemo’. Al had ik toch liever een andere cocktail gehad ;)
Terwijl er twee verpleegkundigen op de gang mijn chemo voor de komende zes uur aansluiten, verdwaal ik in mijn gedachten. In bepaalde angsten, maar mijn gedachten gaan ook naar vorig weekend. Toen stond ik namelijk nog een heel weekend op het podium, om meerdere dansshows te doen. Met bijna geen lucht stond ik daar vrolijk en onbezorgd op het podium. Niet wetende wat er boven mijn hoofd hing. Ik heb niks gemerkt. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik de tweede soort chemo binnen voel komen. Het eerste uur voel ik niks, maar daarna word ik kotsmisselijk. Het wordt steeds een beetje erger. De eerste dag heb ik al 10 keer naar een spuugzakje moeten grijpen, dus ik moet niet denken aan de rest van de dagen. Rechtop zitten is voor nu al teveel. De chemo pleegt gelijk een aanslag op mijn hele lijf. Nog twee dagen te gaan en dan mag ik hopelijk even naar huis. Ziek of niet, ik verlang naar thuis. Mijn familie en vriendinnen. Mijn eigen omgeving. Mijn eigen, heerlijke bed.
Ik mis het nu al.