Wensen voor de laatste fase

Wil ik begraven worden of gecremeerd? Wat vind ik van euthanasie? Hoe ver moet ik gaan? Wie mogen er op mijn uitvaart komen? Welke liedjes moeten er worden gedraaid? Het zijn allemaal vragen die al een aantal maanden door mijn hoofd spoken. In het openbaar praat ik er nog niet zoveel over, omdat ik nu vooral héél blij ben dat het goed gaat. Dit wil alleen uiteraard niet zeggen dat mijn gedachtes niet af en toe helemaal op hol slaan door allerlei onzekerheden. Of dat ik nooit angstig en verdrietig ben. Want dat ben ik natuurlijk ook gewoon..

Het is 2:54 uur in de nacht als ik in paniek wakker word. Ik ben niet helemaal fit van de chemo en lig een uur lang naar mijn plafond te staren. Ik blijf maar malen. Al maandenlang zie ik er tegenop om concrete wensen over mijn laatste fase en uitvaart op papier te zetten. Het voelt als een grote, definitieve stap. Langzaam maar zeker bespreek ik dit soort dingen steeds een beetje meer met mijn allerliefste artsen. Dit helpt en heeft er, denk ik, voor gezorgd dat ik afgelopen woensdag een document durfde aan te maken met de naam ‘handleiding bij Jade’s overlijden’..

Als achttienjarig meisje nadenken over mijn eigen uitvaart voelt heel gek en tegenstrijdig. Dat is het en dat blijft het. Toch voel ik, ergens heel diep van binnen, dat het ook rust geeft. Als het document straks klaar is, staan al mijn wensen & ideeën over verschillende onderwerpen toch duidelijk op papier. Dit vind ik heel fijn, vooral voor mijn naasten. Ik maak dit document helemaal niet aan met het idee ‘het is nú nodig, want ik voel dat het slechter gaat’, maar juist met het idee ‘ik voel me nu nog goed en kan helder nadenken over wat ik graag zou willen’. Ik houd graag controle over de situatie en mijn eigen touwtjes in handen, dus dat geldt hetzelfde voor mijn laatste fase ❤️

Dit document maken gaat niet zonder kippenvel en tranen, maar dat is oke. Ik hoop vooral dat ik het hierna weer lang voor me uit kan schuiven. Ik ben nog lang niet klaar hier en het échte besef moet nog komen. Regelmatig denk ik dat het over iemand anders gaat. Later komt dan toch het besef dat het mijn realiteit is en dat geeft ondraaglijke pijn..