Brief aan mijn kanker

Bijna vier jaar geleden leerde ik je voor het eerst kennen en sindsdien is niets meer vanzelfsprekend. Na de zin ‘je hebt kanker, Jade’ pakte je alles van mij af. Je nam mijn vertrouwen in mijn eigen lichaam weg, maar ook mijn onbezorgde leven. Alle normale dingen. Mijn rust. Mijn toekomstbeeld. Mijn hele leven.

Je dwingt mij te leven met verdriet, angst, pijn, eindeloze ziekenhuisbezoeken, behandelingen en heel veel onzekerheid. Het voelt als een slechte nachtmerrie waar ik niet uit wakker word. Er is geen ruimte voor een pauze, er is geen knop die ik in kan drukken als ik even helemaal gek word van je. Ik moet door, ook op de dagen dat ik echt even niet meer kan. Opgeven is geen optie en dat zal het nooit worden. Ik wil leven.

1384 dagen geleden sloop je stilletjes naar binnen. Je nam veel van me af, maar je gaf me ook iets terug. Je leerde me om in het moment te leven, omdat morgen geen zekerheid is. Je leerde me te genieten van elk lichtpuntje. Je leerde me positief te blijven, zelfs als het heel erg donker is. Je leerde me voor anderen klaar te staan en je leerde me om alles uit het leven te halen. Door jou raakte ik mezelf kwijt, en vond ik mezelf ook weer terug. Anders, maar écht. Misschien wel gelukkiger dan ooit. Door de harde, nare les van jou.

De eerste drie jaar onderging ik alle behandelingen voor maar één doel: een gezond leven zonder jou. Ik hoopte dat je voorgoed uit mijn lichaam zou verdwijnen. Inmiddels weet ik dat je blijft. Dus vraag ik je maar één ding: blijf rustig. Blijf stil. En laat me alsjeblieft nog heel lang leven. Met jou in mijn keel ❤️