Soms lijkt mijn leven op een berg beklimmen zonder top. Soms voelt het alsof mijn lichaam al genoeg heeft moeten doorstaan. Alsof de grens allang bereikt is, en toch komt er telkens weer iets bij. Een nieuwe ‘verrassing’, een nieuwe tegenslag. Deze gevoelens overvielen me afgelopen week. Elke minuut van de dag.
De dagen na de operatie waren zwaar. Elke beweging deed pijn, slapen lukte nauwelijks en ik kon eigenlijk niets zelf. Mijn huid voelde beurs, mijn borstkas brandde. Diep vanbinnen voelde ik dat dit niet goed was, maar ik stelde mezelf gerust: ‘het zal er wel bij horen en vast snel weer overgaan’. Tot woensdagmiddag 14:30 uur. De thuiszorg stond voor de deur, vriendelijk en zorgzaam, met als doel medicatie tegen de misselijkheid toedienen via mijn net geplaatste port-a-cath. Na enkele minuten voelde ik dat het misging: de pijn nam toe, mijn zicht werd waziger en alles begon te draaien. Mijn hart bonkte in mijn keel en het voelde alsof ik ging flauwvallen.
Dit was voor mij de grens. We belden het ziekenhuis en kregen de woorden ‘we willen je graag zien’ te horen. Daar ging ik weer, met volgepakte tassen en tranen in mijn ogen. Ik moest worden opgenomen, want er werd niet direct een duidelijke oorzaak voor alle pijn gevonden. Maar, na lang wachten…
Kwam vrijdagochtend het verlossende bericht. ‘We hebben nogmaals naar de opspuitfoto gekeken en denken dat je lijn iets te hoog ligt - namelijk tussen oud littekenweefsel. Het is een heel technisch verhaal, maar dit kan je pijn verklaren. De enige manier om dit op te lossen is je port-a-cath nogmaals vervangen en deze keer in je andere zij plaatsen’.
Slik, slik en nog eens slik. Duidelijkheid, maar niet het nieuws dat ik wilde horen. Enkele uren nadat er twee witte jassen mij dit kwamen vertellen, reed ik met spoed richting de operatiekamer. Voor de tweede keer deze week. De piepjes, de smaak van de narcose, de vele blauwe pakken, alle vragen en controles, de uitslaapkamer: alles voelt bekend. Nog een keer snijden, verdoven en herstellen. Here we go again..
Inmiddels ben ik weer thuis en aan het bijkomen van deze heftige, intensieve week. Ik ben echt even volledig gebroken - fysiek en mentaal. Ik heb nog veel pijn, maar tegelijkertijd heb ik ook goede hoop dat de operatie dit keer wél goed is gegaan. Ik ben dankbaar dat de toppers uit het Prinses Máxima Centrum mij zo snel opnieuw hebben kunnen opereren. Wat een zorg, liefde en kennis hebben ze daar!
Ondanks alle pech kijk ik uit naar nog veel mooie maanden samen met mijn grote vriend in mijn zij. Dat blijft mijn grootste droom ❤️
Reactie plaatsen
Reacties
Behandel Kanker met Flavonoiden:
www.qcancercure.com
Voor maar 24 euro verkrijgbaar bij Holland and Berrett... Quercetine + Vitamine C...
Lieve Jade
Gelukkig ben je weer thuis,nog een fijne avond hoor
En heel veel sterkte, we leven met je mee
Gr Rita
Heel veel sterkte en kracht lieve Jade
Hopelijk heb je voldoende medicatie tegen evt pijn
Laat je maar goed verzorgen en ik hoop dat je snel hersteld van de operatie, en zsm en zvm de dromen die je hebt toch mag en kan waarmaken: het dansen in de late uurtjes met je lieve naasten of wie weet vrijwillig meelopen bij een klas zodat je toch juf kan zijn, al is het maar voor soms, als je daar de kracht voor hebt uiteraard. Het was maar een idee waar ik zo even aan dacht ☺️
Je kan zo trots op jezelf zijn, zoveel dingen die je aan het bereiken bent, en ook voor anderen. Je bent een powervrouw en een inspiratiebron voor velen! Blijf die mindset houden en focus op mogelijkheden en op het hier en nu. Maar geef ruimte ook aan emoties, ze mogen er zijn.
Ik heb veel bewondering voor je en natuurlijk ook voor alle andere lotgenootjes die in het zelfde schuitje zitten.
Dappere Jade, zet m op! En heel veel sterkte! En ook mijn wens is dat je vele en vele jaren hier mag zijn!
Dat elke dag een betere dag voor je mag zijn ✨
Liefs Rosa en goede nachtrust
Wat een toestand zeg, lieve Jade. Ik hoop met heel mijn hart dat het nu elke dag sprongen vooruit gaat en de pijn volledig verdwijnt, sterkte !