Een weg vinden

Het is alweer ruim twee weken geleden dat ik het slechte nieuws te horen kreeg. De woorden ‘je tumor is gegroeid en de levensverlengende chemokuren werken niet meer voldoende’ hebben ervoor gezorgd dat mijn leven stil is komen te staan. Hij stond al vier jaar stil, maar nu nog een tandje meer. De nieuwe situatie is zó verdrietig, heftig en confronterend.

Tegelijkertijd gaat het leven ook gewoon door. Ik sta iedere ochtend op, kleed me aan, doe mijn make-up etc. Het einde van mijn leven komt (helaas) steeds dichterbij, maar het houdt nu zeker nog niet op. Hopelijk nog heel lang niet. Opgeven is geen optie, dus ik ga door. Ook na het verschrikkelijk slechte nieuws.

De eerste dagen na de slechte uitslag waren niet te doen. Ik moest echt weer mijn weg vinden en proberen te accepteren dat ik alles heb gegeven door elke mogelijke behandeling te pakken. Maar eerlijk gezegd: het blijft bij proberen. Deze situatie verwerken en accepteren is onmogelijk. Hoe moet ik als achttienjarige verwerken dat mijn tumor is gegroeid, na al ruim achthonderd chemogiften en tachtig bestralingen? Hoe moet ik omgaan met het feit dat de tumor op dit moment compleet z’n eigen gang kan gaan? Of hoe moet ik accepteren dat ik nu de laatste fase van mijn leven in ga? Ik denk dat daar geen antwoord op is.

Inmiddels heb ik wél een weg in de nieuwe situatie gevonden en daar ben ik ontzettend dankbaar voor! Natuurlijk heb ik momenten dat ik het zwaar heb, en dat het verdriet me overspoelt. Maar ik voel me fysiek nog goed - ik heb geen chemo meer én heb weinig klachten van de tumor - en dat scheelt al de helft. Ik kan weer positiever denken dan in die eerste dagen en geniet van elk lichtpuntje samen met mijn allerliefste familie en vriendinnen. Ik ben dankbaar voor alle goede dagen en ik leef intenser dan ooit. Ondanks de verdrietige realiteit ben ik weer opnieuw heel gelukkig, en dat zal ik ongetwijfeld tot de laatste minuut blijven ❤️

Komende week hoor ik of er nog een bestraling mogelijk is om de groei richting mijn hersenen te remmen. Een hele spannende tijd, maar…. ‘we doen het stap voor stap, dag voor dag, één voor één. Want elke stap, elke dag, is er één. Is er één…’