Levend verlies

Levend verlies is iets wat je niet 123 ziet aan de buitenkant, maar wat ik wel - diep vanbinnen - voel. Elke minuut van de dag. Dit gevoel is de afgelopen jaren alleen maar sterker geworden. Het begon met het verlies van mijn haren, mijn vruchtbaarheid, het normale leven, mijn kracht en mijn energie, maar daarna ging het over naar verlies van mijn toekomst. Mijn dromen. Mijn plannen. Mijn leven. Mijn alles.

Het is een vreemd soort verdriet wat niet in één keer komt. Geen klap, geen breuk, geen moment waarop alles opeens voorbij is. Het komt langzaam door de dagen heen, druppel voor druppel. Het wordt steeds wat pijnlijker, lastiger en verdrietiger.

Aan de buitenkant ben ik er nog. Ik lach, ik loop, ik praat en ik geniet. Maar vanbinnen ben ik continu afscheid aan te nemen. Van wat was, van wat nooit meer zal zijn, van wat ik zo graag had willen meemaken.

Ik rouw om de toekomst die ik niet krijg. Om het werk dat ik nooit zal kunnen doen. Om het idee dat ik nooit meer kan dansen. Om het kindje wat ik nooit zal krijgen en nooit zal zien opgroeien. Om het huis wat ik nooit kan kopen en om de trouwring die ik nooit om mijn vinger zal zien schitteren. Deze rouw heeft geen eindpunt. Het woont in me, en beweegt elke dag met me mee die ik nog leef.

Ik ben niet meer wie ik was, maar ik ben ook nog niet verdwenen. Hierdoor leef ik nu intenser dan ooit. Ik pak elke seconde, geniet van ieder moment, maak mooie herinneringen, help anderen, knuffel mijn geliefden en leef in het nu. Liefde is alles en voelt bijna als een medicijn. Het verzacht de pijn van het rouwproces een heel klein beetje..

Mijn lichaam verliest, maar mijn hart leeft. En dat is het mooiste wat ik had kunnen wensen ❤️