Lieve vervelende tumor,
Het is alweer vier en halfjaar geleden dat jij onverwacht mijn keel binnenkwam. Sinds dat moment is negentig procent van mijn leven heftig, verdrietig, onwerkelijk en angstig. Alle normale dingen zijn veranderd in een grote droom. In april schreef ik mijn laatste brief aan je. Op dat moment nog druk met ‘de strijd’: levensverlengende behandelingen, bijwerkingen, daaromheen plannen, schema’s & hoop die steeds opnieuw moet worden bijgesteld. Nu is het november. Ik ben er nog, maar ik krijg geen levensverlengende chemokuren meer. Ik ben uitbehandeld. Je bent en blijft mijn grootste vijand, maar tegelijkertijd leven we nog met een redelijk goede kwaliteit. Samen. Dag voor dag en stap voor stap. Mijn kloppende hart is een onbetaalbaar cadeau.
Waar eerst behandelingen mijn dagen vormden, is er nu stilte. Geen chemo. Geen bestraling. Geen bijwerkingen. Geen infusen. Geen piepjes. Alleen jij en ik, naast elkaar. Ik heb geen schild meer om tegen jou te vechten en dat voelt heel machteloos. Het voelt alsof elke ochtend zowel een dreiging als een wonder is. Al blijft één ding zeker: ik geef niet op. Ik leef omdat ik wil leven. Het liefst nog dagen, maanden en jarenlang.
Je bent een schaduw die nooit verdwijnt, zelfs niet op de mooiste dagen. Je gaat overal met mij mee naar toe. Ik kan je niet pauzeren, ik kan je niet wegzetten. Ik moet door, zelfs als mijn lichaam schreeuwt en mijn hart moe is. Ik moet door met mooie herinneringen maken, omdat de tikkende tijdbom elk moment kan ontploffen.
Ik heb het allerliefste dat je NU uit mijn lichaam vertrekt. Maar als je dan toch blijft, wees stil. Groei niet te snel. Geef geen klachten. Blijf op de achtergrond. Ik wil nog zoveel vasthouden. Nog zoveel voelen. Nog zoveel meemaken. Nog zoveel leven. En dat blijf ik doen. Ik ben intens gelukkig - ook met jouw aanwezigheid ❤️
Heel veel liefs,
Jade
Reactie plaatsen
Reacties