Voorbereid op later

Daar zaten we dan: mijn ouders en ik, met bibberende beentjes, wachtend op het moment waar we al zo lang tegenop zagen. We kletsen wat over koetjes en kalfjes, totdat de deurbel gaat. Na een diepe zucht sta ik op en loop ik - bang, maar vastberaden - naar de voordeur. Daar staat een vriendelijke mevrouw. Ik zeg haar gedag en geef aan dat ze binnen mag komen. Tegelijkertijd schrik ik van mijn eigen woorden. Ik laat een uitvaartverzorger binnenkomen? Het moment van de waarheid is aangebroken…

Daar zit ik dan. Achttien jaar, in een kamer die opeens veel te stil is, terwijl iemand tegenover mij praat over dingen waar ik nog helemaal niet klaar voor ben. Haar boek ligt op tafel, haar laptop op de bank en ze heeft een kop thee in haar hand. Tussen de slokken door zie ik een lieve glimlach op haar gezicht.

Ik hoor woorden over mijn eigen overlijden, keuzes, afscheid, uitvaart en locaties. Diep vanbinnen voelt het alsof dit niet over mij gaat, niet op deze leeftijd, niet nu. Iedere zin herinnert mij eraan dat dit niet een verre toekomst is, niet ‘ooit’, maar eerder dan ik wil. Het is nog steeds niet gelukt om mijn hoofdrol in deze slechte en verdrietige film te beëindigen.

Ik probeer te luisteren, vragen te stellen en alles tot me door te laten dringen. De werkelijkheid is dat mijn gedachten als druppels langs het raam bewegen. Ik dwaal af, krijg in gedachten meer klachten, neem afscheid van familie, zie mezelf in de kist liggen, alle mensen op mijn uitvaart zitten… nee, stoppen nu Jade. Zover is het nog niet. Focus je op het gesprek en ga daarna weer door met genieten van ieder moment, hoe moeilijk dat nu ook lijkt. Rustig aan, adem in, adem uit, er is nu nog ‘niks’ aan de hand.

Het is een heftig gesprek, maar we bespreken veel wat ook voor rust zorgt. Het is een fijn idee dat we na een aantal gesprekken straks ‘voorbereid’ zijn op alles wat gaat komen. Er staat nu een punt achter mijn verhaal, maar ik leef hopelijk nog heel lang met komma’s 🥹✨