‘Ooit slaat de situatie om en komen de klachten’. Dit waren de woorden die ik steeds opnieuw hoorde. Laatst kreeg ik een lijstje met klachten die ik eventueel kon krijgen, maar ik kon er eerlijk gezegd geen beeld bij maken. Ik hield hoop op nog een lange toekomst zonder klachten, vooral omdat ik me de laatste maanden naar omstandigheden zó goed heb gevoeld. Ik heb altijd gehoopt dat ik dat ene wonder zou worden, tegen beter weten in. Ik kon en wilde er gewoon niet aan geloven.
Helaas kan ik dat inmiddels wel. Dit weekend is mijn situatie namelijk binnen één nacht compleet omgeslagen. Ik was een meisje met ongeneeslijke kanker maar bijna geen klachten, en nu ben ik een meisje met ongeneeslijke kanker en een voor de helft verlamd gezicht. Ja, je leest het goed. Zaterdag zag ik dat mijn gezicht niet meer symmetrisch is en dan vooral als ik lach of praat. De linkerhelft beweegt niet meer mee en is volledig gevoelloos. Daarnaast zie ik soms wat wazig en kan ik drinken moeilijker in mijn mond krijgen. Deze klachten hebben ervoor gezorgd dat ik onzekerder ben dan ooit. Ik durf op dit moment geen foto van mezelf te maken en ik heb de laatste dagen meer gehuild dan de laatste paar jaar.
Gisterochtend heb ik mijn verpleegkundig specialist ingelicht en ze wilde mij graag gelijk zien. In Utrecht aangekomen is mijn wereld nog meer op z’n kop gezet dan dat hij al stond. Ik ben verdrietig, kapot en angstig door de woorden ‘Dit kan niks anders dan tumorgroei zijn’. Ik wist dat de klachten een keer zouden toenemen en dat deze klap zou komen, maar ik was nog niet voorbereid. Hoe moet ik omgaan met het idee dat de tumor nu mijn aangezichtszenuw heeft bereikt? Hoe moet ik omgaan met het beeld van een half verlamd gezicht? Hoe moet ik leven nu ik wéér een stukje van mezelf ben verloren?
Tijdens slechtnieuwsgesprekken word ik met de harde waarheid geconfronteerd. Geef mij maar klachten vanbinnen, maar alsjeblieft niet vanbuiten. Ik wil mezelf blijven. Tot de laatste minuut. Ik ben verdrietig en heb tijd nodig om dit bericht te verwerken. Het einde komt dichterbij, dus vanaf nu leef ik alsof elke dag mijn laatste is 🍀
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb hier geen woorden voor. Veel liefs ❤️
Beste Jade, vreselijk... niet te bevatten voor iemand die 'dat wereldje' niet kent. Het raakt me steeds weer hoe je alles beschrijft. Je laat ons echt een stukje meelopen in je leven, je strijdt. Veel sterkte voor jou en allen die om je heen staan!!
Wat een diep dal moet je doorgaan, jij, en dat op die leeftijd, het is niet te bevatten. Ik hoop toch zo dat er een redelijk stabiele tijd voor je komt - Veel sterkte lieve Jade en wat ben je sterk van geest hoe je de energie die je hebt - nog inzet om anderen te helpen die in dergelijke situaties zitten of nog komen te zitten, Je bent een heel bijzonder mens.
❤️🫂