Vandaag was de dag. De meest traumatische dag van mijn leven tot nu toe. Ik ben kankerkaal. Ik ben opeens zichtbaar een kankerpatiënt van 14 jaar en dat vind ik ontzettend moeilijk. Ik ben mijn hele uiterlijk kwijt. Ik durf niet naar mezelf te kijken. Dat ik ooit bang zou worden voor mezelf, had ik nooit verwacht. De angst voor mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen is te groot. Het heeft tijd nodig, de emoties zijn nu nog te hoog.
Vanochtend om 11:00 uur stond ik op de planning. Beneden in het ziekenhuis zit Aderans Haircenter, dus daar heb ik het laten doen. Onderweg daar naartoe, over alle ziekenhuisgangen dus, kon ik alleen maar huilen. Het liefste wilde ik wegrennen en heel hard schreeuwen. Weg uit deze wereld. Weg uit deze nachtmerrie. Ik maak nog snel een laatste foto met mijn lange haren, want dat zal ik voorlopig niet meer kunnen doen. Ik ga ze ontzettend missen.
Op een gegeven moment kon ik de knop omzetten. Dit wil niet zeggen dat er geen tranen meer kwamen, maar er kwam een heel klein stukje acceptatie los. Twee lieve meiden van Aderans hebben mij echt heel erg goed begeleid door dit vreselijke moment. Ik mocht zelf aangeven wanneer ik wilde beginnen en als ik even wilde stoppen. Ik kreeg continu knuffels en ze spraken alleen maar lieve woorden uit. Dit heeft mij echt er doorheen geholpen!
Ik koos er voor om niet in de spiegel te kijken en dat heb ik nu dus nog steeds niet gedaan. ‘Jullie mogen beginnen. Ik ben er klaar voor’, zei ik rond 12:00 uur met een trillende stem en kippenvel over mijn hele lijf. Ze begonnen met vlechtjes maken, die ze niet veel later er afknipte. Dit gaat in een gouden envelop, die mijn vader aan het einde van de middag gelijk naar Amsterdam heeft gebracht. Over een week mag ik mijn ‘haar’ weer halen. Ik kan niet wachten ✨
Na het knippen gingen we over op het afscheren. Dit moment is echt een trauma geweest en zal ik nooit, maar dan ook nooit vergeten. Het geluid, de blikken van mijn ouders, het gevoel..
Er zijn geen goede woorden om dit moment te beschrijven. Het heeft zich vastgeklemd in mijn geheugen en dat zal er denk ik niet zo makkelijk meer uitgaan.
Bossen haren vielen op de grond en van de een op de andere minuut ben ik een ‘echte’ kankerpatiënt. Een trauma voor het leven. Ik ging de kapperszaak in met lange haren en ik kwam er een uur later met een mutsje op mijn hoofd weer uit. Het stuk naar mijn ziekenhuisbed wilde ik het liefste rennen, want ik voelde iedereen staren.
Nu zit ik opgesloten op mijn kamer. Ik durf er niet uit zonder haar en ik durf ook niemand te laten komen. De schaamte zit te hoog. Zelfs videobellen durf ik niet, dus ik besluit om zonder beeld mijn familie te bellen met het nieuws dat het is gebeurd. De tranen stromen aan beide kanten heel erg hard. Op het moment dat ik niet meer normaal kan praten, hang ik op. De rest van de avond zeg ik niks meer. Ik ben boos, verdrietig en angstig. Ik weet mezelf even geen houding te geven. Als er een verpleegster binnenkomt kruip ik het liefste onder mijn deken, terwijl ik tegelijkertijd ook realiseer dat een ‘kaal kankerpatiëntje’ voor hun normaal is. Ik kan niks zeggen. Het enige wat ik kan zeggen is ‘dankjewel voor alle steun vandaag’ tegen mijn ouders.