2 uur geleden heb ik dan eindelijk mijn laatste bestraling gehad! Ik heb 28 dagen ontzettend hard gewerkt en mijn ‘Groningen avontuur’ komt vandaag tot een eind. Het klinkt heel gek, maar dat is dubbel. Natuurlijk ben ik heel blij dat alle bestralingen erop zitten en ik daar nu van kan gaan herstellen, maar ik ben inmiddels wel gehecht geraakt aan Groningen. Het appartement, het ziekenhuis, de stad zelf, mijn tijdelijke artsen, het Protonencentrum; het was bijzonder. Het is een tijd die je normaal gesproken (gelukkig) niet meemaakt. Zes weken lang was hier mijn thuis, dus het voelt gek om weer afscheid te moeten nemen. Dat deed ik dan net ook met een lach en een traan.
De laatste bestraling was bijzonder! Natuurlijk ging het qua behandeling hetzelfde als de vorige 27 keer, maar ze hebben er toch wat moois van gemaakt. In de rolstoel naar het Protonencentrum, aanmelden bij de balie, wachten in de wachtkamer, lopen door de lange witte gangen naar de kleedkamer, omkleden en een badjas aan, naar de bestralingsruimte, masker vastmaken, foto en scan maken om te kijken of ik helemaal goed lig en dan tot slot nog 6 minuten bestraling. Dat ging niet anders dan ‘normaal’. Het is een standaard ritueel geworden.
Wat wel anders was dat ik vandaag binnenstapte in een volledig versierde bestralingsruimte. Van slingers tot aan ballonnen en briefjes met ‘de laatste bestraling voor Jade’. Het was heel mooi en ontroerend tegelijk. Ik maak nog een laatste foto in deze bijzondere ruimte en dan loop ik weg. Ik kijk nog een laatste keer om naar het mega grote apparaat en slik mijn tranen weg. Door een lange rij met klappende medewerkers kom ik terug in de wachtkamer. Hier mag ik op de gong slaan om iedereen te laten weten dat deze bijzondere tijd erop zit. Tranen van geluk, maar ook om het afscheid. Het was een bijzonder moment.
Inmiddels zit ik terug in de auto. Met nog flinke bijwerkingen. Het klinkt gek, maar ondanks alles ga ik Groningen toch missen. Ik weet dan ook 100% zeker dat ik hier nog een keer terug ga komen.
Vanaf nu neemt het Prinses Máxima Centrum mijn zorg weer over en dat voelt straks als thuiskomen. Dat weet ik nu al. Mijn eigen artsen, het centrum zelf en alle verpleegkundigen gaan heel vertrouwd voelen. Ik krijg nu 5 dagen de tijd om uit te rusten en te herstellen, daarna staat mijn chemokuur alweer op de planning. De rollercoaster gaat maar door.
Of de bestralingen goed zijn werk hebben gedaan, weet ik nog niet. Voorlopig nog niet. Een volgende scan volgt waarschijnlijk pas in januari. Het hele gebied wat bestraald is moet goed herstellen. Anders krijgen ze geen goed beeld door eventuele zwellingen etc. Ons geduld wordt op de proef gesteld 🙏🏼