Kilo na kilo, traan na traan. Het was niet meer te doen. Ik ben zó zwak en ik kan steeds minder. Ik heb het na de ‘waarschuwing’ nog 2,5 week volgehouden, maar vandaag heb ik me eraan overgegeven: ik heb een sonde.
Iets wat ik altijd heb geweigerd. ‘Ik ga toch niet met een slangetje in mijn neus lopen’ was het zinnetje wat telkens door mijn hoofd ging. Maar er is nu niks meer te doen. Ik sterk niet meer aan tussen de chemokuren door en het wordt te gevaarlijk. Uitdroging ligt op de loer, maar ik word ook steeds zieker tijdens de chemokuren. Ik kan er lang of kort over praten, maar ik heb gewoon goede voedingswaarden nodig. Alleen dan sterk ik (hopelijk) weer een beetje aan.
Vanochtend na contact met het ziekenhuis was de beslissing snel genomen. Het zou vandaag nog gebeuren en ik moest zo snel mogelijk richting Utrecht komen. De reis naar Utrecht toe was zwaar. Ik kon alleen maar huilen en was ontzettend bang. Ik kon niet goed inschatten wat er ging gebeuren, maar een slang via mijn neus naar mijn maag is geen fijn idee. Daarnaast helpt de gedachten dat ik langs mijn tumor moet, zeker niet mee.
Ik werd van te voren goed voorbereid en daarna zat er niks anders op: het moment was daar. Er werd ‘even’ een slang van 57 (!) centimeter naar mijn maag gebracht. Een vreselijk gevoel. Het kriebelt en het doet pijn. Een nare ervaring wat ik nooit zal vergeten. Gelukkig zat de sonde in één keer goed en mag hij nu zes weken blijven zitten.
Na het plaatsen krijgen we uitleg over de sondevoeding. De pomp die je hierbij krijgt zal ik namelijk zelf thuis moeten gaan gebruiken. Het is net een soort klein infuus. Voor nu krijg ik alleen sondevoeding ‘s nachts, zodat ik overdag ‘vrij’ ben. Anders loop je dus de hele tijd met een tas en een lange slang. Als mijn gewicht met alleen ‘s nachts sondevoeding gelijk blijft, dan houden we het op deze manier. Mocht ik blijven afvallen, gaat mijn sondevoeding naar 24/7.
Op de terugweg ben ik stil. Heel erg stil. Ik moet alles verwerken en ben doodsbang. Bang voor alle reacties, bang voor het gezicht, bang om te slikken en bang om te praten. Het is wennen om een constant een slang door je lichaam te voelen. Het geeft een onnatuurlijk gevoel. Het zal vast over een paar dagen alweer helemaal gewend zijn, maar voor nu vind ik het vreselijk. Ik schaam me & daarom heb ik besloten, zolang ik een sonde heb, ook niet naar school te gaan. Een moeilijke beslissing, maar de angst is te groot. Hoe graag ik ook zou willen.
Vlak voordat we de straat inrijden gooi ik mijn hele maaginhoud eruit. Door alle spanning. Ik houd mijn sonde stevig vast en ook op dit soort momenten is het dus wennen. Het uiteinde van mijn sonde zit in mijn maag, dus er is zeker een kans dat de gehele sonde omhoog komt bij het spugen. Iets waar we al voor gewaarschuwd werden en nu dus direct mee te maken hebben. Gelukkig is het allemaal goed gegaan, maar in een flits zag ik mezelf alweer omkeren naar Utrecht en de hele sonde opnieuw moeten laten plaatsen.
Ik ben diep teleurgesteld en verdrietig, maar ik denk dat dit het beste is. Ik hoop dat ik door alle voeding snel aansterk, want ik geef mijn leven op dit moment een -10.
Het is niet te doen.