Na een halfjaar aftellen zijn de zware kuren eindelijk voorbij! Ik heb het gewoon gerockt! Vraag me niet hoe, maar het is gelukt. Een hele opluchting. Het was echt ontzettend zwaar. Zo zwaar dat ik het geen eens in woorden kan uitleggen. Ik ben het laatste halfjaar denk ik maar een stuk of 15 dagen ‘beter’ geweest. De rest van de dagen was ik ziek, zwak en misselijk. Het ging dus aan één stuk door en dat is eigenlijk geen leven. Telkens als ik net was opgeknapt, begon de volgende kuur alweer. Maar ik heb geen seconde getwijfeld om te stoppen; alles voor het goede doel!
Donderdag reed ik met een dubbel gevoel richting Utrecht. Ik kreeg heel veel appjes zoals ‘wat een bijzondere dag, je laatste kuur’ wat ik heel erg lief vond. Maar zelf voelde ik deze blijdschap nog niet. En eerlijk gezegd nog steeds niet. Ik ben nog aan het bijkomen van de kuur en de bijwerkingen zijn nog flink aanwezig. Daarnaast staat er dinsdag een belangrijke MRI-scan op het programma. Als deze goed is en ik helemaal ben opgeknapt, durf ik pas écht blij en opgelucht te zijn. Bij een goede MRI-scan mag ik over op een onderhoudstherapie. Een fase met nog wel chemo, iedere dag zelfs, maar gelukkig op een lagere dosering.
De kuur zelf was ontzettend heftig. Heftiger dan ooit. Ik heb 99% van de tijd geslapen, want iets anders kon ik niet. Praten, rechtop zitten, uit bed gaan; alles wat teveel gevraagd. Ik wist eerlijk gezegd van voor niet dat ik van achteren leefde. Het was echt bizar. Ik zou het bijna een trauma noemen.
Na drie dagen is de kuur klaar en mag je in principe naar huis. Maar deze keer was ik zó ziek dat ze hier over twijfelden. Ze lieten de keuze aan mij en uiteraard wilde ik liever naar huis. Met tien spuugzakken, een deken, een kussen en de volledige reis mijn ogen dicht is het gelukt. Maar het voelde als een reis naar de andere kant van de wereld. Een uur lang wakker zijn is eigenlijk gewoon niet mogelijk. Ik moest na de reis een paar keer extra spugen dan de uren daarvoor. Ik moest er echt van bijkomen. De verpleegster had, achteraf gezien, dus helemaal gelijk. Ik had beter nog één of twee nachtjes extra daar kunnen blijven, maar mijn eigen bedje ligt toch het lekkerst.
Sinds vandaag ben ik weer een beetje opgeknapt. Ziek ben ik nog wel, maar ik maak weer kleine stapjes. Rechtop zitten lukt namelijk weer en ik kan af en toe weer op mijn telefoon kijken. Dit kon ik de afgelopen dagen namelijk niet en ik moet heel eerlijk zeggen als puber; dat zegt heel erg veel.
Dinsdag staat mijn scan gepland en ik verwacht ergens in de dagen daarna een uitslag. Mocht ik goed nieuws krijgen en volledig opgeknapt zijn, hang ik de vlag uit en eet ik taart. Voor nu wacht ik in spanning af, maar stap 1 is weer helemaal opknappen..