Als je als 14-jarig meisje hoort dat je kanker hebt, zakt de wereld onder je voeten vandaan. Ik hoorde mensen dat altijd wel zeggen en wist niet precies hoe het voelde, maar ik snap nu (helaas) helemaal wat ze bedoelen. Het is een vreselijk iets.
Elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde is mijn diagnose bij me. Het is nooit uit mijn hoofd. Bij iedere zin die ik zeg of bij iedere stap die ik zet zit er in mijn achterhoofd het zinnetje ‘het gaat hier om kanker, Jade’.
Elke keer weer opnieuw naar het ziekenhuis, elke keer weer opnieuw naar een medische afspraak, elke keer weer opnieuw een slechte dag, elke keer weer opnieuw een chemodrankje. Het is een bizarre wereld. Ik heb het maar de wereld van ‘puberkanker’ genoemd. Een wereld met veel verdriet, angst, pijn en stress.
Een wereld die op zijn kop staat. Niks is meer hetzelfde namelijk. Mijn hele leven draait om kanker. Ik kan niks meer ‘normaal’ doen. Chemo’s, bestralingen, operatie, prikken, slechte dagen, bijwerkingen, scans, haarverlies en ga zo maar door. Vroeger dacht ik altijd dat kanker ‘even een chemootje halen’ was en je daarna weer verder kon gaan met waar je mee bezig was. Nu ben ik er inmiddels wel achter dat dit totaal niet zo is. Het is een rollercoaster waar je niet even zomaar uit kan stappen.
Je hebt geen keuze en je moet door, maar soms is het even zwaar en komen de tranen. Van me afschrijven helpt mij op zo’n moment. Zo ook dit bericht, geschreven om 3:04 uur in de nacht. Alle lieve reacties van mijn inmiddels duizenden volgers geven mij kracht. Kracht om door te gaan en kracht om alles weer aan te kunnen. Mijn dagelijkse leven volgen kan via Instagram op @mijnlevenmetkanker_.